De komst van een prematuur kindje zet in zeer korte tijd, deze bevalling duurt vaak heel kort, je hele wereld op z’n kop.
Ik was bevallen, al was het van een ieniminie mensje, mijn lichaam had een top prestatie geleverd. Door een aantal complicaties moest ik zelf diezelfde nacht nog geopereerd worden. Terug van de operatie kon ik eindelijk naar onze dochter op de NICU. Haar voor het eerst zien in haar couveuse deed pijn, maar ik merkte ook al heel snel dat ik niet meer zag dat ze zo klein was. Het was onze dochter die daar lag, klein of groot. Ze was er en ik was ZO trots!
De ochtend na haar geboorte was ik voldoende herstelt om naar huis te gaan. Iets wat in mijn hoofd absoluut geen plekje kon krijgen. Ik had 2 weken in het ziekenhuis gelegen om haar geboorte zo ver mogelijk te rekken en nu was ze geboren en mocht ik naar huis. Hoe kon ik haar daar alleen achter laten. We hebben er voor gekozen om een aantal dagen in het Geboortehotel in Rotterdam te verblijven om zo dicht mogelijk bij onze dochter te zijn. Hier zit echter ook een maximum aan van 5 dagen en daarna moesten we toch echt naar huis. Ons meisje achterlaten in Rotterdam en wij terug naar Breda. Hartverscheurend om je kind zo achter te laten. Geen gevuld wiegje naast je bed maar een couveuse waar je eerst je handen voor moet ontsmetten om er überhaupt bij in de buurt te komen. Waar je via deurtjes je kindje even kunt aanraken.
Vanaf het moment van thuiskomen wilde ik alleen maar terug naar Rotterdam. Het was fijn om in mijn eigen omgeving te zijn aangezien ik al ruim 2 weken in het ziekenhuis lag maar eigenlijk wilde ik hier helemaal niet zijn. Het liefst zat ik de hele dag en nacht naast de couveuse van mijn dochter. Kijken of haar even aanraken als zij dat aankon die dag. Maar vooral ook continu in de gaten houden of alles wel goed ging.
Elke dag ging ik op en neer van Breda naar Rotterdam, 2 keer soms 3 keer per dag. Tussendoor kolfde ik want dat was het allerbelangrijkste wat ik op dat moment voor haar kon doen. Vijf dagen na de bevalling zit ik, bovenop mijn hechtingen, pijn verbijtend, achter het stuur om mijn kind te bezoeken in het ziekenhuis. Er was geen tijd voor herstel. Er was geen kraamtijd, rust nemen in bed was er niet bij, geen beschuit met muisjes of mooie fruitcreaties van de kraamverzorgster. Wat een roze wolk had moeten zijn was een grijze vol zorgen. Was dit goed voor mijn lichaam, absoluut niet. Maar ik had geen keus. Ik was voor het eerst moeder geworden van een meisje dat moest vechten voor haar leven. Ik zag het als mijn taak om elk moment dat het kon met haar mee te vechten, haar te ondersteunen waar ik kon en haar te laten merken dat we er altijd voor haar waren en dat we zielsveel van haar houden!
Het is goed en belangrijk om ons te realiseren dat het keihard werken is om vader en moeder te zijn van een prematuur geboren kindje. Oordeel niet te snel maar stel vragen en mochten ze niet direct antwoord geven dan hebben ze daar op dat moment echt wel een goede reden voor. Je leven staat op z’n kop als er een prematuur kindje geboren wordt en je hebt nog maar één prioriteit en dat is je kindje. Je eigen lichaam dat geen tijd krijgt om te herstellen put je volledig uit maar dat neem je voor lief zolang je maar bij je kindje kunt zijn.
Reactie schrijven