Het verhaal achter Studio Liever is mijn verhaal. Het verhaal over de zwangerschap en geboorte van onze dochter.
Na een roerige tijd, eind 2015 kwam ik in een burn out terecht en ons nieuwbouw huis werd begin 2016 opgeleverd. Bleek ik in april 2016 zwanger. We konden ons geluk niet op!
Tijdens de eerste echo bleek ik zwanger van een tweeling. Op de echo was te zien dat 1 kindje een duidelijke hartslag had en 1 kindje of een opkomende hartslag of een hartslag die aan het stoppen was. We kregen te horen dat we moesten afwachten wat er ging gebeuren.
Op het moment dat je hebt gezien dat je zwanger bent van een tweeling ben je zwanger van een tweeling en zijn er 2 kindjes in je buik. Om dan te moeten gaan afwachten of het kindje met de nog niet volledig kloppende hartje het verder gaat oppakken is moeilijk. Het maakte me ontzettend onzeker en bang. Met ongeveer 10 weken kregen we de volgende echo en het kindje met het niet volledig kloppende hartje bleek gestopt te zijn, er was spraken van een Vanishing Twin. Ik merkte dat ik dit niet liet binnenkomen, maar het vooral fijn vond dat er duidelijkheid was. Ik dacht nu verder te kunnen gaan met deze zwangerschap en me volledig te kunnen gaan focussen op het kindje dat er nog was. Maar al snel in de zwangerschap merkte ik dat het toch veel impact had gehad deze onzekere periode. Ik was bang tijdens mijn zwangerschap. Bang om ook dit kindje te verliezen. Normaal gesproken krijg je, bij een Vanishing Twin, een miskraam van het kindje dat er mee gestopt is. In mijn geval was dat niet zo. Dit ging gepaard met een zwangerschap vol bloedverlies. Dat het verloop van de zwangerschap en mijn mentale gesteldheid er niet beter op maakte. Bij elke keer bloedverlies dacht ik dat er iets mis was. En dit gebeurde meerdere malen per week. Wat een paar weken een onbezorgde zwangerschap is geweest werd vanaf week 10 een zwangerschap vol angsten en zorgen. Die er voor zorgden dat ik helemaal verstrikt raakte in mijn zorgen en angsten en niet meer verder kon kijken.
Ik geloof heel erg dat je het aanvoelt als er iets niet goed is en dat bleek ook bij mij het geval. De 20 weken echo was geweldig. Inmiddels wisten we dat we een meisje zouden krijgen en ze was helemaal gecontroleerd. Alles zag er top uit en op dat moment dacht ik…..dan is het nu het moment om mijn angsten los te gaan laten en van de 2e helft van mijn zwangerschap te gaan genieten. Tot met 21 weken en 1 dag zwangerschap mijn vliezen braken (PPROM).
Aangekomen in het ziekenhuis en een controle of het echt vruchtwater was kregen we te horen dat dit niet goed was. Medicatie als weeënremmers worden nog niet ingezet bij deze zwangerschapstermijn dus het enige wat we konden doen was afwachten en heel veel hopen. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en we leefden tussen hoop en vrees. Je bent alert op alles. Elk pijntje, elk kriebeltje, elk krampje bij alles ben je bang dat de bevalling begint. Je bent 24 uur per dag alert. De eerste 48 uur gingen voorbij en de kleine zat nog steeds in mijn buik.
Aangezien de levensvatbaarheidsgrens 24 weken is werden we naar huis gestuurd en werd er aangegeven dat ze op dit moment niks voor ons konden doen en we moesten opnieuw afwachten of en wat er ging gebeuren. Het grootste gevaar voor mij en de kleine was het krijgen van een infectie. We moesten hier thuis maatregelen voor nemen. Het was super spannend!
Het werd week 22, week 23 en week 24. We hadden inmiddels tijdens week 23 het screeningsgesprek in het Erasmus MC gehad. Als ouders krijg je heel veel informatie en kom je voor onmogelijke keuzes te staan. We kregen de vraag wat willen jullie op het moment dat de bevalling zich aankondigt met 24 weken. Willen jullie dat we haar opvangen, actief beleid voeren, direct medisch gaan behandelen, of willen jullie kijken hoe ze het doet op het moment dat ze geboren wordt en als ze laat zien sterk genoeg te zijn dat we haar dan gaan behandelen. Dit was voor ons geen moeilijke keus. Ze was ons kindje. Had al onwijs gevochten om hier te komen dus wij besloten dat als ze met 24 weken geboren zou worden dat we wilden dat er actief beleid op haar uitgevoerd zou worden. We gingen starten met het actieve beleid. Ik werd opgenomen in Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Op het moment dat ze geboren zou worden waren we direct op de juiste plek.
Het werd week 25 en ze bleef nog lekker zitten. Het werd week 26 en ze zat nog steeds in mijn buik. Na al wat oefenweeën gehad te hebben in week 26. Was het met 26 weken en 5 dagen toch echt waarheid. We hebben het ruim 5 weken kunnen rekken maar de weeën waren nu echt begonnen. Waar de gynaecoloog aangaf dat ze zeker niet die nacht geboren zou worden. Was 20 minuten later onze dochter geboren en begon onze tijd van geen tijd voor herstel, de overlevingsstand en vol met angsten en zorgen!
Reactie schrijven